دسته ها
on 24 آذر, 1398
نیایش صبحگاهی
پروردگارا
از هستی من آنقدر بجای بگذار
تا بدان وسیله من تو را همهٔ
وجود خویش صدا کنم...
از ارادهٔ من آن مقدار باقی بنه
تا تو را گرداگرد خویش بنگرم ،
هر دم ، بر آستانت سر فرود آورم
و هر لحظه عشقم را
به پایت فرو ریزم...
از وجودم آن ذرّه بر جای بنه
که نتوانم هرگز تو را
در خویش پنهان سازم...
از بندگی من آن حدّ باقی بگذار
که در بند ارادهٔ تو باقی بمانم ،
تا خواستهٔ تو را بر جان پذیرم
و جز راه تو نپیمایم...
آمیـن یارب