ابشار و مه الود

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا...چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا ابر و باران و من و یار ستاده به وداع...من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا سبزه نوخیز و هوا خرم و بستان سرسبز...بلبل روی سیه مانده ز گلزار جدا ای مرا در ته هر موی به زلفت بندی...چه کنی بند ز بندم همه یکبار جدا دیده از بهر تو خونبار شد، ای مردم چشم...مردمی کن، مشو از دیده خونبار جدا نعمت دیده نخواهم که بماند پس از این...مانده چون دیده ازان نعمت دیدار جدا...