500x787_1611575021638330201

بیان از دل چو برخیزد،نگاه از عشق میریزدبه صفر عاشقی وقتی،تورا یاد آرم ای جاناقلم در دست میگیرم،چو شعر من تو را داردچه بنویسم ،چه ننویسم ،تمام غصه ام پیداستهمه ی دلخوشی ها را،به یکباره شبی بردهدرون شعرهای من ،اثرهای غمش با ماستشبی با بغض پنهان در بغل آواره خواهم شدمیان ماندن و رفتن ، همه عشق تو پابرجاستبه برگی که فرو افتاده در پیچ همان کوچهقدم های بلند تو، به قدر مرگ در دنیاست