500x470_1615915732263876600

حلول سال نَوَم باز چون محرم بودنگاه آینه ام پر از آه و ماتم بود صدای پای بهار و دمیدنِ گلِ یاس به چشم یأسِ غزلهای من چه مبهم بود به لحظه لحظه ی تحویل سال نو بی تو حریم خانه ام آکنده از گل_غم بود دوباره بر سرِ این هفت سین نوروزی دوچشم منتظرم خیس خیس شبنم بود غمی که خاطره های توام بجا بگذاشت برای این دل_تنگم به قدِ عالم بود به سیب_باغ_تو دلبستگی اگر دارم ز من مگیر که این ارثیه از آدم بود نمیکنم گله از دست عشق چون ز ازل کلافِ بختِ سیاهم همیشه درهم بود